άργησα αλλά τα κατάφερα

Όπως είχα γράψει και στο πρώτο post, κομματάκι δύσκολο το είχα εξ αρχής να μείνω πιστή στο blogάκι μου... Όχι ότι δεν έχω την πρόθεση - ίσα ίσα - αλλά ... η αλήθεια είναι ότι έχουν συμβεί τόσα πολλά που απλά δεν είχα τι να γράψω.
Το κυριότερο είναι ότι λίγες μέρες μετά την τελευταία ανάρτηση, ο γνωστός-άγνωστος της γειτονιάς σκότωσε το μικρό μας το γατάκι, επιβεβαιώνοντας ότι η εξαφάνιση της καλής μου της γατούλας λίγες βδομάδες πριν, δεν ήταν προσωρινή... Όπως θα έχει καταλάβει όποιος έχει διαβάσει τις ελάχιστες αναρτήσεις μου, έχω μια ... παθολογική αγάπη προς τα αιλουροειδή. Ουσιαστικά, ένας από τους λόγους που σκέφτηκα να ξεκινήσω το blog ήταν και αυτός.
Όσοι έχετε χάσει ζωάκι, ξέρετε πόσο πολύ πονάει... Αλλά αυτή τη φορά, δεν ένιωσα μόνο πόνο αλλά και φοβερή οργή γιατί αυτός ο "άνθρωπος" έχει σκοτώσει μέσα σε 5+ χρόνια, αμέτρητες γάτες, όχι μόνο τις δικές μου (και όχι μόνο τις δύο τελευταίες). Έχει δε, επιδείξει αισχρή συμπεριφορά αφάνταστης δειλίας όσες φορές έχει γίνει αντιπαράθεση σχετική με το ζήτημα. Φυσικά, απευθυνθήκαμε στον "νόμο", αλλά χωρίς αποδείξεις - δηλαδή το όπλο του εγκλήματος - δεν γίνεται τίποτα.
Τώρα, έμαθα ότι μετακομίζει. Δεν μπορώ να πω ότι δεν χάρηκα, αλλά θα νιώσω πραγματική ανακούφιση μόνο όταν δω ότι έχει φύγει οριστικά από τη γειτονιά.
Εμείς δεν καταφέραμε να τον πιάσουμε στα πράσα, να βρούμε αποδείξεις και να τον κάνουμε να λογοδοτήσει για τις πράξεις του.
Ελπίζω στην επόμενη γειτονιά που θα πάει α) να μην υπάρχουν γάτες ή άλλα ζωάκια β) να μην επαναλάβει την αθλιότητα - μάλλον απίθανο γ) να του τελειώσει επιτέλους η τύχη και να τον τσακώσουν.
Τον νου σας στους νέους γείτονες...
Αυτά.

Blog Action Day

Όχι, κοιτάξτε πού ζούμε εμείς οι Αθηναίοι!!!
Κοιτώντας τις προηγούμενες αναρτήσεις μου - που είναι και αμέτρητες! - βλέπω ότι όλο και κάτι γράφω για το περιβάλλον. Σήμερα όμως έχω έναν λόγο παραπάνω.
Το περιβάλλον με απασχολεί και όχι μόνο μετά τις πυρκαγιές - αν και δεν θεωρώ κακό κάποιος να άρχισε να ασχολείται με το περιβάλλον λόγω των πυρκαγιών, έστω κι έτσι υπάρχει ένα συλλογικό όφελος. Κάλλιο αργά παρά ποτέ...

Κατά βάθος, ευχόμουν η προστασία του περιβάλλοντος να γίνει trendy γιατί διαπιστώνω - όταν είμαι στις μαύρες μου, κυρίως - ότι οι Έλληνες μόνο έτσι κάνουν πράγματα τα τελευταία χρόνια, για να πουλάνε μούρη.
Άντε λοιπόν παιδιά, δείτε το έστω κι έτσι:

Η ΟΙΚΟΛΟΓΙΑ ΕΙΝΑΙ TRENDY!

Είναι πολύ της μόδας:

- να μην πετάς κάτω σκουπίδια όταν ο κάδος είναι σε απόσταση αναπνοής - και όταν δεν είναι, επίσης.

- να μην πας με το αυτοκίνητο στη δουλειά αλλά να πάρεις ηλεκτρικό, μετρό, λεωφορείο, τρόλεϊ, τραμ, ποδήλατο, πόδια, πατίνι κλπ.

- να κρατήσεις λίγο παραπάνω το άδειο πλαστικό μπουκάλι και να το ρίξεις στον ειδικό κάδο που υπάρχει σε αρκετά σημεία του κέντρου της Αθήνας (συγνώμη, τι θα πάθεις αν το δοκιμάσεις έστω για μία φορά;;;;)

- να μην αφήνεις το νερό να ΤΡΕΧΕΙ, τρέχει, τρέχει όταν πλένεις τα χέρια σου στο γραφείο, στην καφετέρια, στο μπαρ κλπ. Επειδή δεν το πληρώνεις, δεν σημαίνει ότι πρέπει να το σπαταλάς! Δεν μιλάμε για χρήμα εδώ!!!

- να κλείσεις τις συσκευές που δεν χρησιμοποιείς (αφού είσαι στη δουλειά, γιατί αφήνεις την τηλεόραση σε κατάσταση αναμονής;)

- να μην πάρεις εκατό πλαστικές σακούλες από το σούπερ-μάρκετ, αν δεν μπορείς να έχεις χάρτινες ή υφασμάτινες, τουλάχιστον πάρε όσες σου χρειάζονται πραγματικά.

- ψήσε τη μάνα σου, τη γιαγιά σου, τη γειτόνισσά σου κλπ ότι ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ να πλένει κάθε μέρα το πεζοδρόμιο/ βεράντα/ αυλή με αμέτρητα κυβικά νερό! Έλεος! Το ίδιο κάνε κι εσύ όταν πλένεις το αμάξι σου. Γέμισε δύο κουβάδες και θα δεις, ω του θαύματος, ότι γίνεται κι έτσι καλά η δουλειά, δεν χρειάζεται να τρέχει, τρέχει, τρέχει το νερό από τη μάνικα.

Έτσι, φίλε Ελληναρά μου, είσαι και μέσα στη μόδα και σώζεις και τον πλανήτη. Ας μιλήσουμε στη γλώσσα που καταλαβαίνεις επιτέλους!
Αυτά.

Kamuniak θα πει Ευλογημένη

Προχτές το βράδυ, στον ΣΚΑΪ είχε ένα συγκλονιστικό ντοκιμαντέρ για μια νεαρή λέαινα, την Kamuniak, που ζει στο εθνικό πάρκο Σαμπούρου της Κένυας. Αυτό που την κάνει να ξεχωρίζει από τις άλλες λέαινες είναι ότι αντί να ζει σε μια κανονική αγέλη και να κυνηγά μικρές αντιλόπες (του είδους όρυξ) για να τραφεί, τις υιοθετεί. Η Kamuniak έχει υιοθετήσει 5 μικρές αντιλόπες - το 2002 - με έναν μοναδικό τρόπο. Πλησιάζει τα κοπάδια τους και απομονώνει το μικρό από τη μητέρα του και το αναλαμβάνει. Τρόπος του λέγειν δηλαδή, γιατί το αντιλοπάκι χρειάζεται το μητρικό γάλα για να επιβιώσει. Αλλά, η Kamuniak βρήκε τρόπο να λύσει κι αυτό το πρόβλημα: πλησιάζει κοπάδια με αντιλόπες κι αφήνει το μικρό να πλησιάσει και να θηλάσει και στη συνέχεια, το παίρνει πάλι κοντά της.
Είναι πραγματικά απίστευτο, αν δεν το δεις δεν το πιστεύεις. Μια λέαινα ξαπλωμένη στα χορτάρια και δίπλα της κουλουριασμένη μια μικρή αντιλόπη. Μια λέαινα να προστατεύει την αντιλόπη σαν να είναι το δικό της μικρό, να μην κυνηγά ώστε να μην την αφήνει λεπτό από το πλάι της. Να υποφέρουν απομονωμένες από το είδος τους, να λιμοκτονούν αλλά να απολαμβάνουν τη συντροφιά που προσφέρει η μία στην άλλη. Να σημειωθεί ότι η Καμουνιάκ ήταν τότε πολύ νέα, μόλις 3 χρονών και δεν είχε αποκτήσει δικά της μικρά. Άρα, σύμφωνα με τους ειδικούς, δεν έχασε τα μικρά της και και δεν στράφηκε στην αντιλόπη για να απαλύνει το έντονο μητρικό ένστικτο.
Στην εκπομπή είπαν ότι η Καμουνιάκ είχε υποστεί τραύμα, χάνοντας την αγέλη της σε κρίσιμη ηλικιά. Δηλαδή, ότι ουσιαστικά, η μοναξιά την ώθησε να υιοθετήσει τη μικρή αντιλόπη και να την φροντίζει σαν δικό της παιδί. Δεν ξέρω αν ισχύει κάτι τέτοιο. Γεγονός είναι ότι πρόκειται για πρωτοφανές περιστατικό στην ιστορία των λιονταριών - τουλάχιστον όση από αυτή γνωρίζει ο άνθρωπος.
Η συνέχεια είναι θλιβερή αλλά και εκπληκτική. 6 βδομάδες περίπου αφού η Καμουνιάκ υιοθέτησε το αντιλοπάκι, ένα λιοντάρι το άρπαξε και το σκότωσε. Η Καμουνιάκ δεν μπορούσε να το σώσει κι η συμπεριφορά της ήταν ίδια με αυτή που θα επιδείκνυε αν έχανε το πραγματικό της μικρό. Οι ειδικοί πίστεψαν ότι ήταν το τέλος αυτής της αλλόκοτης ιστορίας. Αλλά διαψεύστηκαν: η Καμουνιάκ υιοθέτησε συνολικά 5 αντιλοπάκια αλλά κανένα δεν άντεξε τόσο όσο το πρώτο... Επίσης, πλέον έχουν χαθεί και τα ίχνη της Καμουνιάκ...
Είναι σίγουρη ενδιαφέρουσα ιστορία από πολλές απόψεις. Θα ήθελα να γράψω πολλά για τις σκέψεις που μπήκα αφού είδα αυτές τις εικόνες και έμαθα την ιστορία της Καμουνιάκ αλλά πλέον, δεν χρειάζεται: πιστεύω ότι η ιστορία της μιλά από μόνη της, σε όσους καταλαβαίνουν και όσους κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν. Οι ντόπιοι κάτοικοι του Σαμπούρου την ονόμασαν Ευλογημένη.
Αυτά.

Γουργούρισε ρε, τι σου ζητάνε;

Παγκόσμια Ημέρα των Ζώων, λοιπόν (δεν διευκρινίζεται ποιων ζώων ακριβώς, οπότε ο καθένας υποθέτει ό,τι θέλει, φαντάζομαι).
Πραγματικά δεν θα ήθελα να ασχοληθώ με τα καθημερινά δίποδα πρωτεύοντα (στον κρετινισμό) θηλαστικά που κυκλοφορούν ανάμεσά μας και τα οποία με τη συμπεριφορά τους κάνουν και τον πιο φανατικό προστάτη των ζώων να σκέφτεται τη φόλα. Επιπλέον, αυτό το θέμα με τις παγκόσμιες ημέρες είναι αρκετά γελοίο, οπότε το προσπερνώ και αυτό. Εξάλλου, αδέσποτα θα υπάρχουν και αύριο, μεθαύριο, εις τον αιώνα τον άπαντα σ'αυτή τη χώρα με τα μυαλά που κουβαλάμε (πόσα είδη άραγε να εξαφανίστηκαν σήμερα απ'τον πλανήτη;)

Σκεφτόμουν χτες - ευτυχώς επιβίωσα της οξείας γκαντεμίτιδας - ότι αν ήθελα να έχω ένα χαρακτηριστικό από κάποιο άλλο ζώο (ταχύτητα, δύναμη, ωραίο τρίχωμα, ό,τι θέλετε) τελικά μάλλον θα διάλεγα το γουργούρισμα της γάτας - εδώ που τα λέμε, αν μπορούσα θα γινόμουν γάτα και θα ξεμπέρδευα. Κοιτούσα το γατάκι μας, το τοσοδούλι που μεταμορφώνεται σε κτηνάκι, που μόλις το αγγίζεις αρχίζει αυτό το απίστευτο πουρ-πουρ-πουρ, που η επιστήμη δεν μπορεί να εξηγήσει ακριβώς γιατί ή πώς παράγεται και σκέφτηκα ότι δεν υπάρχει πιο ειλικρινής ένδειξη αγάπης και ευχαρίστησης από αυτήν. Σκεφτόμουν ότι αν οι άνθρωποι γουργούριζαν, ο κόσμος μπορεί να ήταν λίγο πιο απλός (γιατί ρε φίλε να κρύψεις ότι περνάς καλά, γαμώ τους μπλαζέ μου μέσα, σερνικούς και θηλυκούς!!!) Η γάτα είναι πολύ μυστήριο ζώο αλλά τρομερά ξεκάθαρη σε τέτοια θέματα: γουστάρω=πουρ-πουρ, δεν γουστάρω= κχχςχχςς και λοιπά και λοιπά. Γουργούρισε ρε, τι σου ζητάνε;

Εκτός από τη ζωομέρα, είναι και τα 50 χρόνια από την εκτόξευση του πρώτου τεχνητού δορυφόρου, του σοβιετικού Σπούτνικ. Όποιος ενδιαφέρεται να μάθει λεπτομέρειες για το πώς ξεκινήσαμε και φτάσαμε στα σημερινά χάλια, μπορεί να δει εδώ με διάφορα ενδιαφέροντα links που μπορεί να σας κάνουν να αμφιβάλετε για τη χρησιμότητα της επιστήμης σε ορισμένους τομείς.

Αυτά με τις επετείους.

μούντζα

Τελικά είναι ορισμένες μέρες που όλα ξεκινούν ανάποδα!
Πρώτον, πήγα να κάψω το σπίτι μου και κατ'επέκταση την πολυκατοικία αλλά ευτυχώς το πήρα χαμπάρι εγκαίρως: πήγα να κάνω τον καφέ μου και άνοιξα λάθος μάτι, έφυγα απ'την κουζίνα, πάνω στο λάθος μάτι ήταν το καλώδιο του βραστήρα κι έγινε το σώσε από καπνούς και βρόμα. Αποτέλεσμα να βρομοκοπάω καμμένο πλαστικό, να αργήσω στη δουλειά και το κορυφαίο;;;; Δίπλα μου στο λεωφορείο έκατσε ένας κούκλος κι εγώ μύριζα σαν τροχαίο!!! Τι ωραία... Ελπίζω να μην τον ξαναδώ...
Η γκαντεμιά συνεχίστηκε αφού χάλασα το καινούργιο πορτοφόλι που μου έφερε η μαμά μου από την Τήνο. Το έχω στην κατοχή μου μόνο μερικές ώρες!!!
Φτάνοντας στη δουλειά, παραλίγο να αδειάσω το θερμός με τον καφέ πάνω στο laptop (το οποίο δεν μου ανήκει φυσικά) αλλά ευτυχώς, το πρόλαβα.
Τώρα, απλά περιμένω να τριτώσει!!!
Αναρωτιέμαι αν υπάρχει αντίδοτο στη μούντζα... Αλλά τι να πεις, στον ύπνο μου έβλεπα ότι ήμουν στην Νέα Υόρκη με τον γκόμενό μου, λέει, (που δεν έχω, άσε που τον τύπο ούτε που τον ξέρω, σιγά μην τα είχα με τέτοιο φλώρο), ο οποίος όταν μου επιτέθηκε ένας τύπος και με μαχαίρωσε, απουσίαζε!!!! Αίσχος!!!
Επίσης, καταγγέλω εδώ και τώρα τον συντάκτη του ωροσκοπίου που διάβασα το πρωί γιατί δεν γράφει τίποτα του στυλ "φίλε κριέ, προσοχή στα μικροατυχήματα". Αντίθετα, λέει ότι θα ερωτευτώ. Ναι, τον γιατρό στο νοσοκομείο που θα καταλήξω αν συνεχιστεί η γκαντεμιά (φτύνω τον κόρφο μου, χτυπάω ξύλο κλπ)
Αυτά.

οι οικολογικές ανησυχίες των κυριακάτικων εφημερίδων

Λοιπόν, από την ημέρα που άρχισαν οι φωτιές σε Ηλεία και Εύβοια και τους έπιασε όλους τους κυρίους δημοσιογράφους (λέμε τώρα) η πρεμούρα με την καταστροφή του πλανήτη, άρχισα τη δική μου έρευνα και σήμερα, έναν μήνα μετά, σας παρουσίαζω περήφανα τα αποτελέσματά της:
Κάθε Κυριακή αγοράζω Βήμα και Ελευθεροτυπία. Κάθε Κυριακή διαβάζω άρθρα για την καταστροφή του περιβάλλοντος κλπ κλπ. Κάθε Κυριακή αφαιρώ από αυτές τις δύο εφημερίδες συνολικά ΕΝΑ ΚΙΛΟ ΑΧΡΗΣΤΟ ΧΑΡΤΙ!!!! Κάθε Κυριακή, ολόκληρο τον Σεπτέμβριο ζυγίζω τις διαφημίσεις τους - εντάξει, μπορεί να είμαι και λίγο διεστραμμένη! Ρε, δεν μας χεζ..... με τις οικολογικές σας ανησυχίες??? ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ!! ΕΝΑ ΚΙΛΟ ΔΙΑΦΗΜΙΣΕΙΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΚΟΙΤΑ ΚΑΝΕΙΣ? Τουλάχιστον, βάλτε ένα σηματάκι υπέρ της ανακύκλωσης πάνω στις εφημερίδες σας (αυτό με τα βελάκια, ξέρετε τώρα, είστε πολύ οικολόγοι) μπας και πείσετε κανέναν να ανακυκλώσει αντί να πετάξει ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ ΧΑΡΤΙ! Σκέφτομαι να στείλω αυτή μου τη διαπίστωση στο "Μ'αρέσει-Δεν μ'αρέσει" στο ΒΗΜΑγκαζίνο, που αφορά και την εφημερίδα τους. Μόνο που έχω δύο απορίες για το συγκεκριμένο θέμα: πρώτον, δεν βρίσκω τι να γράψω στο "Μ'αρέσει" (μ'αρέσει που το παίζετε οικολόγοι, ίσως?) και δεύτερον, αναρωτιέμαι αν θα το δημοσίευαν... (σκασίλα μου κιόλας).

νυσταγμένη στην Αθήνα

Καλημέρα, καλό μήνα, καλά κρασιά κλπ...
Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί ξύπνησα απ'τις 6 το πρωί σήμερα, θα βαράω ντάγκλες το μεσημέρι νομίζω...! Ξεκίνησα να γράφω για να κάνω τις συστάσεις επιτέλους, αλλά μέχρι να αρχίσει να ενεργεί η καφεΐνη σε συνδυασμό με τη νικοτίνη, δεν με βλέπω να τα καταφέρνω - άσε που πρέπει να αποβληθεί και το χτεσινό αλκοόλ! Και η διασκευή του Πλιάτσικα δεν βοηθάει καθόλου, μα γιατί δεν βάζουν κατ'ευθείαν James να τελειώνουμε? Άντε, καλή μας δουλειά και σήμερα! Τα τα!!!