Όπως είχα γράψει και στο πρώτο post, κομματάκι δύσκολο το είχα εξ αρχής να μείνω πιστή στο blogάκι μου... Όχι ότι δεν έχω την πρόθεση - ίσα ίσα - αλλά ... η αλήθεια είναι ότι έχουν συμβεί τόσα πολλά που απλά δεν είχα τι να γράψω.
Το κυριότερο είναι ότι λίγες μέρες μετά την τελευταία ανάρτηση, ο γνωστός-άγνωστος της γειτονιάς σκότωσε το μικρό μας το γατάκι, επιβεβαιώνοντας ότι η εξαφάνιση της καλής μου της γατούλας λίγες βδομάδες πριν, δεν ήταν προσωρινή... Όπως θα έχει καταλάβει όποιος έχει διαβάσει τις ελάχιστες αναρτήσεις μου, έχω μια ... παθολογική αγάπη προς τα αιλουροειδή. Ουσιαστικά, ένας από τους λόγους που σκέφτηκα να ξεκινήσω το blog ήταν και αυτός.
Όσοι έχετε χάσει ζωάκι, ξέρετε πόσο πολύ πονάει... Αλλά αυτή τη φορά, δεν ένιωσα μόνο πόνο αλλά και φοβερή οργή γιατί αυτός ο "άνθρωπος" έχει σκοτώσει μέσα σε 5+ χρόνια, αμέτρητες γάτες, όχι μόνο τις δικές μου (και όχι μόνο τις δύο τελευταίες). Έχει δε, επιδείξει αισχρή συμπεριφορά αφάνταστης δειλίας όσες φορές έχει γίνει αντιπαράθεση σχετική με το ζήτημα. Φυσικά, απευθυνθήκαμε στον "νόμο", αλλά χωρίς αποδείξεις - δηλαδή το όπλο του εγκλήματος - δεν γίνεται τίποτα.
Τώρα, έμαθα ότι μετακομίζει. Δεν μπορώ να πω ότι δεν χάρηκα, αλλά θα νιώσω πραγματική ανακούφιση μόνο όταν δω ότι έχει φύγει οριστικά από τη γειτονιά.
Εμείς δεν καταφέραμε να τον πιάσουμε στα πράσα, να βρούμε αποδείξεις και να τον κάνουμε να λογοδοτήσει για τις πράξεις του.
Ελπίζω στην επόμενη γειτονιά που θα πάει α) να μην υπάρχουν γάτες ή άλλα ζωάκια β) να μην επαναλάβει την αθλιότητα - μάλλον απίθανο γ) να του τελειώσει επιτέλους η τύχη και να τον τσακώσουν.
Τον νου σας στους νέους γείτονες...
Αυτά.
